Toen ik terugkeerde van mijn vakantie naar Mexico, was de financiële crisis in Europa en de VS juist op haar hoogtepunt. Onder meer de IJslandse bank Landsbanki, in Nederland bekend onder de handelsnaam Icesave, was omgevallen. Tot mijn grote schrik, want ik moet bekennen dat ook ik spaargeld in IJsland had staan.
Het zal je maar gebeuren. Je gaat drie weken op een welverdiende vakantie, blijkt bij terugkomst je spaargeld weg te zijn. In het vliegtuig naar Nederland kon ik het naderende onheil al lezen, maar toen drong het nog niet echt tot me door. Pas toen ik thuiskwam en uit nieuwsgierigheid de website van Icesave maar eens opvroeg, zag ik dat het menens was.
Gelukkig las ik al snel dat de staat garant zou staan voor een bedrag dat ver boven het door mij ingelegde spaargeld lag. Voor het eerst was ik oprecht blij met Wouter Bos als minister van financiën.
En ja hoor, enkele weken later lag er een keurige brief, op het statige briefpapier van De Nederlandse Bank, bij mij thuis. Deze heb ik netjes ingevuld en nu hoop ik er maar het beste van.
Dom?
Uiteraard heb ik mezelf de vraag gesteld, ben ik dom geweest? In zekere zin natuurlijk wel. Want geld zetten op een bank die je niet kent, is niet slim. Maar aan de andere kant, wat weten we tegenwoordig eigenlijk nog van banken?
Icesave presenteerde zich als een Scandinavische, betrouwbare bank en had een prachtige website die veel vertrouwen wekte. In diverse opiniebladen en kranten werden de IJslanders aangeprezen en werden spaarders bij Icesave als slimme consumenten neergezet die handig gebruik maakten van de Europese concurrentie om zo de hoogste rente te krijgen.
Ik geloofde in die boodschap en als beloning krijg ik nu de komende maanden helemaal geen rente meer. Maar ik mag niet klagen, de inleg zal keurig door de staat worden teruggestort en dat is meer dan waar ik volgens de regels van de liberale economie eigenlijk recht op heb.