In mijn jeugd heb ik lange tijd een MSX-computer gehad en hier software, spelletjes en muziek voor geschreven. Het meeste daarvan heb ik bewaard. Eén productie met de titel ‘Moonsound Music Collection’ was echter verloren gegaan. Dacht ik tenminste. Tot nu. Onverwacht kreeg ik 27 jaar(!) nadat ik deze muziekdisks voor het laatst had gezien een telefoontje: de originele diskettes zijn terug. Nostalgie in het kwadraat.
Wie deze blog een beetje volgt, weet dat ik heb leren programmeren op een MSX-computer. In de jaren ’90 was dit systeem al op zijn retour bij het grote publiek, maar werd het populair onder hobbygroepen. Dit waren doorgaans jonge mensen, die gecharmeerd waren van de toegankelijkheid en uitbreidbaarheid van het systeem. Een MSX2 was voor creatievelingen een stuk indrukwekkender dan bijvoorbeeld een veel duurdere 80286 IBM-PC. Het basismodel kon eenvoudig uitgebreid worden met bijvoorbeeld extra geheugen en geluidskaarten.
MSX-scene
De MSX-scene bloeide op. Muziek maken op de computer vond ik leuk om te doen. Wie zijn MSX uitbreidde met de toen gangbare geluidskaarten FM-PAC en Philips Music Module, kon muziek maken met OPL1 FM klanken. Zo ben ik begonnen. In 1995 werd de Moonsound geïntroduceerd, met een Yamaha OPL4 muziekchip erin. Voor het eerst kwamen wavetable klanken beschikbaar op het MSX-systeem. Als echte liefhebber bestelde ik een Moonsound en ging ermee aan de slag.
Eind 1996, ik was toen net 17 jaar, was ik klaar om mijn muziekdisks uit te brengen. Mijn tweede – na Jer’s Musix Disk – en laatste productie voor de MSX computer: de Moonsound Music Collection I & II. Er waren nog niet veel muziekdisks voor de Moonsound op dat moment. De diskettes waren voorzien van een geplastificeerd etiket. Een vriend van mij kon dit regelen, waardoor ze er wat professioneler uitzien. Er zijn 52 muziekstukken te beluisteren, waarvan er 51 via de interface te benaderen zijn. Eén nummer is bewust verborgen, als een soort cadeautje voor de liefhebber die de disks gaat uitpluizen.
Review in MCCM
Ik wilde de disks gaan verkopen aan MSX-gebruikers. Daarvoor moest ik ze insturen naar een MSX-blad, want vrijwel niemand had nog internet. MSX Computer en Club Magazine (MCCM) was destijds het meest gezaghebbende MSX-computerblad. Het besteedde aandacht aan mijn productie op pagina 48.
De reviewer oordeelt goed over de de Moonsound Music Collection en concludeert: “De composities van eigen hand lopen qua genre uiteen van redelijk rustige ballads tot behoorlijk house-achtig. De covers zijn over het algemeen rustige nummers, zoals Hello van Lionel Ritchie en Message in a Bottle van Sting. Uiteraard zijn daar ook uitzonderingen op zoals ‘Theme from Mission: impossible’. Er is op beide diskettes een goede mix gevonden van muziekstijlen, waarbij vooral de tweede diskette opvalt door de iets betere muziek. Deze diskettes zijn, zeker gezien de prijs en de enorme hoeveelheid nummers, het beluisteren meer dan waard. Jammer genoeg zijn ze niet op beurzen beschikbaar, maar ze kunnen uiteraard wel besteld worden. De diskettes moeten echter wel samen besteld worden.”
Voor ƒ12,50 konden liefhebbers de diskettes aan hun collectie toevoegen. Die werden via de post opgestuurd. Ik heb er denk ik twee dozijn verkocht. Toen jaren later mijn originele diskettes beschadigd raakten, en ik zelf geen back-up meer had, dacht ik dat ze voorgoed verloren waren gegaan. Want wie zou deze obscure muziekdisks bewaren, gemaakt voor een computer uit de jaren ’80 die bij de meeste mensen in een kelder staat te verstoffen?
Het was dus een grote verrassing dat dit alsnog gebeurde, omdat zoveel jaar na dato een oorspronkelijke koper mijn blog vond en contact met mij opnam. Toen ik de disks weer in handen had, was ik ontzettend benieuwd hoe alles eruit zou zien en hoe de muziek zou klinken.
De inhoud van de disks
De eerste disk begint na een selectiemenu met een introdemo, waarin wordt uitgelegd aan de gebruiker dat deze muziekdisks van grote betekenis zijn. Daarna worden de makers voorgesteld. Behalve ik, mijn broer Bowie en Leander worden er ook vrienden van mij genoemd die eigenlijk geen echt echt aandeel in de productie hadden. Dat deed ik omdat ik het stoer vond om net te doen alsof we een grote demogroep waren.
De grafische omlijsting van de Moonsound Music Collection is door Bowie gemaakt, op dat moment 14 jaar. Wanneer we de demo hebben bekeken, komen we in een menu waarin de muziekstukken kunnen worden gekozen. Een VU-meter onderin zorgt voor wat leven in het scherm. Wil je een andere VU-meter zien, dan moet je op één van de cijfers van het toetsenbord drukken.
De nummers zijn voornamelijk eigen composities, op een paar covers na, zoals die van Goede Tijden Slechte Tijden.
Another Failure (1995, disk 1)
GTST (1995, disk 1)
House One (1995, disk 2)
The Best Thing (1995, disk 2)
Calliophe (1996, disk 2, verborgen)
De eerste disk toont een plaatje van Stonehenge, waar wij niet geheel toevallig net met onze ouders waren geweest. De tweede disk laat een futuristische stad zien, geïnspireerd op NEO Kobe City van de Konami game SD-Snatcher. De muziekstukken kunnen geselecteerd en afgespeeld worden. Helaas doet de WebMSX emulator het niet altijd goed, waardoor deze af en toe vastloopt. Op een originele MSX-computer doet dit probleem zich niet voor.
De tweede disk bevat ook nog een demo, hier zien we een flitsende animatie die met behulp van zogenoemde fractals, een soort wiskundige abstracte kunst, is berekend. Om dit soort dingen te maken met voldoende snelheid, moest ik me verdiepen in Z80 machinetaal. Hoewel ik nog geen volleerd programmeur was, kon ik met een combinatie van MSX-BASIC en machinetaal toch net genoeg voor elkaar krijgen om deze muziekdisk mogelijk te maken. Hoewel het gedateerd is en de muziek klinkt alsof het uit een opgevoerd CASIO-keyboard komt, ben ik best trots op het resultaat.
Ik kon me veel muziekstukken en schermen niet meer herinneren, maar toch kwamen ze me bekend voor. Alsof dit allemaal uit een vorig leven komt. In zekere zin is dat ook wel zo, want ik had de desbetreffende diskettes dus al 27 jaar niet meer gezien.
