Hoe ik ondernemer werd

Ik ben ondernemer, maar ik heb nooit de uitgesproken ambitie gehad om dat te worden. Op de universiteit werd mij geleerd hoe ik een voorbeeldige werknemer moest worden, het liefst bij een zo groot mogelijk bedrijf. Achteraf bleek het ondernemerschap wel bij me te passen, alleen had ik dat lange tijd helemaal niet door.

Buitenstaanders konden wellicht mijn aspiraties richting ondernemerschap wel herkennen, aan het feit dat mijn hobby’s meestal nogal uit de hand liepen. Ik ben altijd al gek van ICT geweest. Gadgets, computers en het programmeren daarvan. Aan school besteedde ik precies de hoeveelheid aandacht die nodig was om een zesje te halen. Privé ging het al net zo. Ik was een onopvallende puber en ging zelden uit.

Avalon

Buiten schooltijd was ik vooral bezig met het schrijven en uitdenken van programma’s en spelletjes. Dat bleef lange tijd bij een hobby. Ik had niet de ambitie om er rijk van te worden, maar zocht vooral naar erkenning. Het spel Avalon dat ik in 1998 maakte, verspreidde ik gratis. Hierdoor hebben honderdduizenden mensen het gespeeld. Het mooist vond ik de mailtjes die ik kreeg van spelers, die me vragen over het spel stelden.

De eerste commerciële internetsite waar ik energie in stak was Hit Harvester. De aantallen bezoekers waren duizelingwekkend, maar financieel was het geen succes. Het geld kwam pas binnen nadat ik de tent van de hand had gedaan.

Met Online Soccer Manager (OSM) leek het lange tijd dezelfde kant op te gaan. Toen de gratis website in 2002 populair maar verliesgevend werd, zag ik me genoodzaakt de stekker eruit te trekken.

Er gebeurde op dat moment echter iets opmerkelijks, waardoor OSM een nieuw leven zou krijgen.

Ik werd benaderd door een gamesbedrijf uit Den Haag, dat mij in staat stelde OSM voort te zetten. Ze stelden als voorwaarde dat ik er op termijn geld mee moest gaan verdienen. Zij zouden me daarbij helpen, maar ik moest het zelf doen. Een unieke kans eigenlijk, waar ik ze nog steeds dankbaar voor ben.

De volgende logische stap was om naar de Kamer van Koophandel te gaan en een eenmanszaak op te richten. Ik schreef een eenvoudig ondernemersplan en met de Haagse hulp bracht ik een verdienmodel in de website aan.

En zowaar begon er geld binnen te komen.

Boekhouden

Ondanks – of juist dankzij – de aanpassingen in OSM om betalingen mogelijk te maken, bleef het aantal leden stijgen. Technisch had ik alles op orde. De benodigde hardware was aanwezig en met het geld dat ik verdiende kon ik mijn onkosten betalen. Als zelfstandige zonder personeel deed ik alles zelf, zelfs mijn boekhouding. Al was dat achteraf gezien niet zo verstandig.

Hoewel het me niet de kop kostte, beging ik een klassieke misser na de eerste twee jaar. Ik bleek de eenmanszaak te laat te hebben omgezet naar een besloten vennootschap. Daardoor moest ik flink meer belasting afdragen dan nodig, over de inmiddels mooi gestegen winst. Ik heb daarna een administratiekantoor ingeschakeld.

Bij het gamesbedrijf heb ik nog een paar maanden gewerkt en veel geleerd. Omdat ik verder ging studeren en OSM tevens aandacht nodig had, moest ik dat op een bepaald moment wel voor gezien houden. Ik hield contact met het bedrijf en heb nog lang met ze samengewerkt.

Samen aan de slag

Na een paar jaar was OSM in Nederland een onmiskenbaar succes. Ik begon me af te vragen, of dit herhaald zou kunnen worden in andere landen.

Omdat ik inzag dat ik dat niet alleen zou kunnen, wilde ik het samen met anderen doen. Dat zou de financiële risico’s beperken en ik had kennis en ervaring nodig over het betreden van andere markten. Met deze vraag kwam ik terecht bij mijn voormalige buurman en huidige compagnon. Hij had me al eens eerder geholpen en stelde voor om samen op te trekken.

Ik twijfelde niet aan zijn gedrevenheid, maar was niet gelijk overtuigd. Hij had weliswaar een IT achtergrond, maar geen ervaring op het gebied van internet, ondernemen en buitenlandse markten. Dit gat leek echter snel gevuld. Hij bracht een derde partij in. Een automatiseerder uit Barneveld wilde ons wel helpen met het opzetten van het bedrijf en de expansie buiten Nederland.

In een duister Chinees restaurant in de buurt van Utrecht, met vieze bloemetjesgordijnen voor de ramen, werden de plannen beklonken. De automatiseerder zag kansen, maar wilde geen risico nemen. Zich inkopen in de Nederlandse activiteiten was voor hen geen optie. Om toch samen verder te kunnen, besloten we dat die bij mij zouden blijven. Ik bracht wel het spel in voor alle nieuwe markten. Samen met alle nieuwe gezamenlijk te ontplooien activiteiten, kwam dit in een nieuw te vormen BV, waarin zij participeerden.

De oprichting van Gamebasics in 2004 was een feit.

Ondernemen naast de gevangenis

Mijn broer, vanaf het begin betrokken bij OSM, werd de eerste medewerker. We begonnen met zijn drieën letterlijk vanaf de keukentafel te werken.

Het idee dat ik met meer mensen bezig was aan hetzelfde doel, werkte voor mij motiverend. We hadden alleen nog niet helder voor de geest wat ons doel precies was. OSM naar het buitenland brengen, natuurlijk. Maar er waren ook allerlei andere ideeën die te leuk waren om te laten liggen.

Zo had ik een afgeleid spel van OSM ontwikkeld, waarin gebruikers een landenteam onder hun hoede konden nemen. Dit “Bondscoachspel” werd met veel tamtam door Gamebasics gelanceerd. Na een veelbelovende start bleef het ver in de schaduw van OSM staan.

Even later kwam er een opdracht van ABN AMRO om een ondernemersspel te maken. Deze kans wilden we niet laten liggen. We gingen aan de slag en “Plaza Challenge” werd geboren. Deze en andere projecten bepaalden de waan van de dag.

Ondertussen openden we een kantoortje en namen een paar personeelsleden aan.

Het kantoor bestond uit een enkele ruimte, waar krap zes medewerkers in pasten. Het bevond zich vlak naast de gevangenis, op de tweede etage. We konden als we uit het raam keken, de gevangenen hun rondjes over de binnenplaats zien maken. Ingericht met tweedehands spullen was het alles behalve een locatie met allure, maar wij vonden het prachtig dat we een eigen kantoor hadden.

Geen stap opgeschoten

We dachten dat we echte ondernemers waren, maar het voelde toch niet goed. Het bedrijf uit Barneveld deed onze administratie, waardoor we nauwelijks een idee hadden van de verhouding tussen uitgaven en opbrengsten. Dat het geen vetpot was, wisten we wel. We keerden onszelf daarom lang geen salaris uit, waardoor we fictief een kleine winst leken te maken.

De buitenlandse versie van OSM kwam intussen maar niet van de grond. De kennis en ervaring om dat goed op te zetten, ontbrak bij nader inzien bij de drie aandeelhouders. Aangezien onze (kleine) koek al was verdeeld, bleven we doormodderen zonder keuzes te maken. Er zat een paar jaar bijna geen schot in. Financieel begonnen we dat uiteindelijk te merken. Deze situatie was niet houdbaar.

Begin 2009, bijna vijf jaar na de oprichting van Gamebasics, zagen we in dat we geen stap opgeschoten waren, ondanks alle energie die we erin gestoken hadden. Het moest anders.

We begonnen focus aan te brengen. Projecten zonder toekomst schoven we opzij. De boekhouding namen we in eigen beheer. We waren kritisch met het uitbesteden van werk en probeerden kennis in huis op te bouwen. Medewerkers werden strenger geselecteerd. De automatiseerder, die onvoldoende toegevoegde waarde leverde, werd op afstand gezet. Deze keuzes waren soms moeilijk, maar de groei zette vrijwel direct in.

De organisatie groeide mee en dit zou ons voor weer hele nieuwe uitdagingen stellen. Maar één ding was vanaf dat moment zeker: we waren echte ondernemers geworden.