iDeal, contactloos pinnen, betalen met je telefoon en cryptocurrency zijn inmiddels heel gewoon. Jongeren spelen massaal op tablets en smartphones. Maar dat is niet altijd zo geweest. Toen ik met OSM begon, was betalen voor internetspelletjes best bijzonder. Ik moest pionieren met betaalsystemen.
In 2004 hebben de meeste mensen geen creditcard. De jongeren waar OSM zich op richt, hebben bovendien geen bankrekening. De smartphone heeft zijn intrede nog niet gedaan. Betalen voor een internetspelletje wordt door oudere generaties beschouwd als ondenkbaar. Het internet is immers ‘gratis’.
De jeugd ziet dat anders. Ze beleven plezier aan OSM. Een paar euro willen ze best betalen voor een seizoenskaart. Het zakgeld hebben ze. Maar hoe kunnen ze betalen?
Het zal je niet verbazen dat ik die vraag graag wilde beantwoorden. In de eerste dagen van OSM zijn bankoverschrijving en creditcard de enige methoden waarmee kan worden betaald. Hoewel er best mensen zijn die dit doen, is er een grote groep jongere spelers die buiten de boot valt.
Interactive Voice Response
De eerste oplossing die zich aandient, heet IVR (Interactive Voice Response). Het is een dure term voor een eenvoudig principe. Je belt naar een betaald nummer, dat per gesprek wordt afgerekend. Via dit gesprek betaal je voor je seizoenskaart.
Wie het nummer belt, hoort het volgende bandje en kan na een paar keer de volgende tekst wel dromen:
“Welkom bij Gamebasics. Je krijgt zo dadelijk een toegangscode die je moet invullen op de internetpagina. 1 2 3 4 5 6. Ik herhaal. 1 2 3 4 5 6. De verbinding wordt nu verbroken.”
Na het invullen van de code is de betaling direct volbracht. IVR wordt heel populair op OSM. Jarenlang is het de meest gebruikte betaalmethode. Het is een dure methode want de transactiekosten zijn hoog. Maar het gemak zorgt voor de grote populariteit.
Mama’s telefoon
Er zit één dubieuze kant aan IVR. Het is heel lastig te controleren wie de betaling precies doet. We gaan er gemakshalve vanuit dat de eigenaar van de telefoon belt. Maar in die tijd zijn er veel vaste telefoons, die gebruikt worden door kinderen.
Hun ouders zien aan het eind van de maand de rekening. Die kan dan zomaar met een paar tientjes opgelopen zijn, afhankelijk van de beldrift van de OSM spelers in het gezin. Zo af en toe belt er een boze moeder op naar ons kantoor.
Zonder uitzondering claimen deze boze ouders “mijn kind heeft niet gebeld!”, want “..hij zegt dat hij dat niet heeft gedaan.” Ze zouden toch niet liegen tegen hun eigen moeder? Tja.
De ouder is ervan overtuigd dat wij een boosaardig bedrijf zijn. Dat we onschuldige mensen oplichten, door op magische wijze dure telefoontjes te plegen met kaboutertjes. Althans, hoe we dat precies doen weet ze niet. Maar wij zijn in ieder geval de schuldige.
Ik moet niet zelden praten als Brugman om de betreffende moeder tot bedaren te brengen. Het valt niet mee, want van IVR en internetspelletjes heeft ze natuurlijk nog nooit gehoord.
Het zijn niet alleen kinderen die telefoontjes plegen op andermans kosten. Er zijn ook volwassenen die een bedrijfstelefoon gebruiken. Hoeveel het precies is gebeurd, is onmogelijk na te gaan. Maar ik kan me er wel iets bij voorstellen.
Enveloppen met geld
Niet alle kinderen hebben toegang tot een telefoon, bankrekening of creditcard. Ze willen graag betalen. Maar hoe kunnen ze hun zakgeld, zorgvuldig bij elkaar gespaarde briefjes en muntjes, aan OSM besteden?
De oplossing is eenvoudig. Stuur het geld op in een envelopje.
Op de website vermeld ik mijn postadres en de prijslijst. Die is heel eenvoudig. Een seizoenskaart voor 6 seizoenen kost 10 euro. Wil je een niveau hoger, premium genaamd, dan betaal je 15 euro.
Zo af en toe komt er een envelopje binnen. Zodra ik het geld ontvang, schrijf ik de seizoenskaarten bij op het account van de gebruiker. Simpel maar doeltreffend.
Graaiende postbodes
Toch gaat er al snel iets mis. Ik ontvang lege envelopjes met een gat erin. De postbode of medewerker van het postsorteercentrum heeft het geld ontvreemd. Heel triest voor de speler die zijn zorgvuldig bij elkaar gespaarde zakgeld heeft opgestuurd.
Envelopjes met munten erin zijn een makkelijk doelwit. Ik zet een dringende oproep op de website om geen muntgeld op te sturen. Alleen briefgeld. Verder vraag ik met klem om een briefje erbij te doen. Hier moet de gebruikersnaam op staan en ook het bedrag. Zo kan ik zelfs wanneer het geld eruit is gehaald, alsnog de seizoenskaarten toekennen.
Dat helpt. Al slaan de postbodes soms toch nog hun slag.
Wallie kaarten
Het heeft wel iets om envelopjes met geld in je brievenbus te krijgen. Maar echt veilig is het niet.
Een nieuwe betaalmethode dient zich aan die dat probleem oplost: de Wallie kaart. Tegenwoordig bestaat het niet meer, maar het principe leeft voort. De gebruiker kan een kaart in de winkel kopen. Die kaart bevat een krascode, die op de website ingevoerd wordt om de betaling te doen.
Een ideale methode voor kinderen die hun zakgeld op internet willen uitgeven.
Dat de kaart een soort lachende drol als logo heeft, mag de pret niet drukken.
Pas als de iPhone zijn intrede doet, worden de meeste betaalmethoden voor het web minder belangrijk of verdwijnen. Wie tegenwoordig voor OSM of een andere mobile game iets wil kopen, kan op zijn mobiel of tablet via iTunes of Google Play eenvoudig en veilig een microbetaling doen. Goedkoop is het nog steeds niet, maar het is net als vroeger: gemak vergoedt veel.
Het concept van betalen voor spelletjes is veel meer gemeengoed geworden. Al blijft het credo van toepassing: geniet, maar doe het met mate.
