Frank Tijhuis (1968-2018), in memoriam

Zo werden we al snel van buren, vrienden. Ook toen we verhuisden, bleven we contact houden. Ik keek Champions League wedstrijden bij hem. Van Ajax, natuurlijk, want dat was zijn club. En toen ik mijn eigen bedrijf met Online Soccer Manager wilde beginnen, vroeg ik hem om hulp.

Hij bood niet alleen aan mij te helpen, maar hij zei zelfs “laten we het samen gaan doen!” Ik had dat niet verwacht, want hij had een baan, een gezin en was gedeeltelijk afgekeurd. Maar ik was dolblij natuurlijk.

Zo is in 2004 Gamebasics ontstaan.

In het begin dacht ik wel, “wat is dit nu weer?”… want in typische Frankiaanse stijl had hij alles aan de kant gegooid, maar wist hij helemaal niets van internet, spelletjes of ondernemen. Ik hoefde me echter geen zorgen te maken, want die achterstand haalde hij heel snel in.

Hij deed alles: ging programmeren, maakte grafieken, sloot contracten, hielp gebruikers, beoordeelde medewerkers, schreef teksten en configureerde servers. Niets was te gek. En dat alles denk ik minimaal 80 uur in de week. Ik weet niet of zijn vrouw daar heel blij mee was.

Vooral niet omdat er in de begintijd niets tegenover stond. Frank heeft twee jaar lang gewerkt zonder salaris. Hij heeft al zijn buffers opgebruikt. Het water heeft hem meer dan eens aan de lippen gestaan. En er was geen enkele garantie dat het goed zou komen.

Toch is hij nooit opgehouden erin te geloven. Elke dag kwam hij op kantoor met nieuwe ideeën. Hij had daar nooit een gebrek aan. Ik was dan een soort filter, zo vulden we elkaar mooi aan.

Opportunisme

Dit opportunisme zal iedereen wel herkennen van hem. Soms nam hij risico’s die een ander niet zo snel zou nemen. Als er de eerste jaren bijvoorbeeld iets mis was gegaan, had hij weinig gehad om op terug te vallen. Maar het is denk ik wel wat hem uiteindelijk zijn succes gebracht heeft.

Het bijzondere vind ik dat hij zijn drive combineerde met een geweldige mensgerichtheid. Hij was altijd open en oprecht en gunde iedereen het beste. Medewerkers hadden bij hem altijd een luisterend oor. Als ondernemer heeft hij daarbij moeten leren soms ook streng en duidelijk te zijn. Managen was niet zijn favoriete bezigheid. Maar hij ging nooit een uitdaging uit de weg.

De groei van het bedrijf bracht steeds weer nieuwe uitdagingen, en dan was het voor mij heel fijn om Frank in de buurt te hebben. Hij was niet zo breed, maar je kon makkelijk achter hem schuilen. Onderhandelingen met de Bundesliga, een nieuw kantoor bouwen, belastingaangiften napluizen, business plannen schrijven, contracten sluiten in het Midden-Oosten… Frank deed het allemaal en meer. Eén van de kernwaarden van Gamebasics, “hands-on“, is Frank.

We hadden voortdurend overleg met elkaar. Dat ging zelfs na werktijd nog door. Als bij ons thuis de telefoon ging tijdens het eten, wist Annemarie al wie het was: Frank. Dan zat ik rustig weer een uur met hem aan de telefoon. Zo konden wij onze gedachten kwijt en bouwden we aan ons bedrijf en aan onszelf.

Pionieren

Het mooist vond hij het pionieren. ‘Vandaag een optie bedenken, gelijk beginnen en morgen weten we of het werkt’ zei hij altijd. En zo deden we dat ook in de eerste jaren, aan de keukentafel bij hem thuis. We maakten naast OSM allemaal andere spellen, zoals Plaza Challenge, Match of the Week en Bondscoachspel, waar hij zijn creativiteit in kwijt kon.

Het was altijd lachen met hem tijdens de personeelsuitjes. In het begin organiseerde hij die, en hij plande nooit zoveel vooruit. Het kwam altijd wel goed volgens hem. Zoals naar Londen in 2009, toen we eerst de halve stad door moesten om de kaartjes voor de wedstrijd van Arsenal te halen en maar net op tijd binnen waren. Op de terugreis waren we te laat in de bus. Die stond ook nog eens in de file. Maar het vliegtuig had vertraging! Zo kwam het toch nog goed.

In onderhandelingen was hij soms onnavolgbaar, omdat hij zich inleefde in de andere kant. Bijvoorbeeld toen we een muurschildering kregen bij het Gamebasics kantoor. De kosten waren flink hoger uitgevallen. Ik vroeg hoe dat kwam. Had de kunstenaar nieuwe eisen gesteld? ‘Nee joh, hij vroeg veel te weinig. Ik heb hem wat meer gegeven’, zei hij dan.

Later kwamen we in gesprekken met investeerders. Frank maakte dan allemaal ingewikkelde sheets met kleuren en lettertypes. Elke formule klopte altijd wonderbaarlijk.

San Francisco

We zijn samen in 2014 nog naar San Francisco geweest. Zogenaamd voor de Game Developers beurs, maar het was een dekmantel voor een meeting met een partij die ons wilde overnemen. Frank kon toen alleen mee in het vliegtuig met een beademingsmachine, die hij met grote moeite door de securitycheck kreeg. We moesten businessclass zitten, maar dat vond ik niet zo erg. Een mooi avontuur. Samen de boardroom in van een grote Amerikaanse firma en daarna napraten over ‘die snoks en die paarden’ op een absurd feest boven in een wolkenkrabber.

Nadat hij moest stoppen met werken in 2015 omdat zijn gezondheid achteruit was gegaan, was dat een slag voor Gamebasics en het deed hemzelf ook veel pijn. Maar het was wel het beste. Ik ben blij dat hij er nog bij was tijdens ons gezamenlijke afscheid later. Hij heeft waardering gevoeld en kunnen zien hoe zijn creatie groeit en bloeit.

Echt iets bereikt

Hij heeft met OSM echt iets moois neergezet dat vele miljoenen mensen over de hele wereld plezier heeft gebracht en nog steeds brengt. Zelf liep hij daar niet mee te koop, hij bleef altijd ‘gewoon’ Frank. Maar afgelopen jaar vroeg hij me weleens: ‘we hebben wel echt iets bereikt, hè?’